عکس تزیینی استسینما وریته
محسن قادری
زیگاورتوف درساخت مجموعه فیلم های خبری Newsreel سال های 1920 روسیه با نام کینوپراوداKino-Pravda (سینما حقیقت) چهره برجسته ای بود.او براین باور بود که دوربین- با عدسی های گونه گون و توانایی گرفتن نماها به گونه واژگونه،فیلم برداری با فواصل زمانی، فیلم برداری کند گذر و تند گذر و بازایستاندن حرکت- می تواند واقعیت را بسی دقیق تر از چشم انسان بازنمایاند.او از رهگذر این آگاهی، فلسفه فیلم سازی خود را پایه نهاد.
سال های 1930 تا 1940: تبلیغات جنگ
سنت تبلیغ سیاسی ازدل فیلم هایی سربرآورد که آشکارا درپی متقاعد ساختن مخاطب درباره یک دیدگاه ویژه بودند. یکی از شناخته ترین فیلم های تبلیعاتی پیروزی اراده ساخته لنی ریفنشتال است.مجموعه فیلم های چرا می جنگیم ساخته فرانک کاپرا یک مجموعه فیلم خبری به سفارش دولت امریکا بود که می خواست به مردم این کشور بگوید اینک هنگامه پانهادن به کارزار جنگ است. در کانادا، هیات فیلم * که بنیان گذارش گریرسون بود به انگیزه های تبلیغاتی پایه گذاری شد. این هیات فیلم های خبری ای تهیه کرد که زمام داران این کشور آنها را ضد تبلیغی مشروع درپاسخ به جنگ روانی آلمان نازی می دانستند که رهبری آن با یوزف گوبلز بود.
در بریتانیا همفری جنینگز توانست تبلیغ را با رویکرد شاعرانه درمستند آمیخته سازد.او با فیلم های آتش ها برافروخته شدند و خاطرات تیموتی به این هدف دست یافت.
سال های 1950 تا 1970
سینما وریته Cinéma Vérité اصطلاحی است برابر با کینوپراودای ورتوف که ژان روش آن را برای کارهای خود و همچون ادای دین به ورتوف به کار گرفت. درست همانگونه که کینوپراودا در زبان روسی« سینما حقیقت» معنی می دهد سینما وریته نیز درزبان فرانسه همین معنا را برمی تابد، گواینکه دومی به شگردهای ورتوف بسیار کم استواراست.به گفته دیگر،نمی توان این نکته را نادیده گرفت که پیدایش سینما وریته(یا سینمای مستقیم 1 که آن نیز پیوند نزدیک با این جریان دارد) به برخی پیشرفت های فنی چون نور، دوربین های بی صدا وکارا و صدا برداری همگاه استوار بود.
گرچه گاه این اصطلاحات به هم درآمیخته می شوند اما میان سینما وریته ژان روش و سینمای مستقیم 2 امریکای شمالی یا به نگارش درست تر Cinéma Direct که از پیشگامان آن میشل برو و پیر پرو فیلم سازان فرانسوی زبان کانادا و ریچارد لیکاک ، فردریک وایزمن و آلبرت و دیوید مایزلس درامریکا بودند تفاوت های برجسته وجود دارد.
کارگردانان این جنبش ازدید سروکاریافتن و درگیر شدن با موضوع، دیدگاه های متفاوتی داشتند.برای نمونه، کاپل و پنبیکر برآن بودند که با موضوع سروکار( یا دست کم سروکار آشکار)نیابند؛درحالی که کاپل از جایگاه خود همچون فیلم ساز بهره می برد تا برای نمونه سردسته اعتصاب شکنان را در فیلم اش هارلن کانتی به هراس اندازد).ازآن سو، پرو، روش و کونیگ و کرویتر سروکار یافتن مستقیم با موضوع و حتی برانگیختن او را چنانچه نیاز بود ترجیح می دادند.
فیلم های هارلن کانتی، امریکا( باربارا کاپل)، به گذشته ننگر(د.ه.پنبیکر)، پسر تنها( وولف کونیگ و رومن کرویتر) و خاطرات تابستان(ژان روش) همگی در بیش تر زمان چون فیلم های سینما وریته شناخته شده اند.
بنیان های این سبک، دنبال کردن یک فرد درهنگامه بحران با دوربین متحرک و روی دست برای به ثبت رساندن واکنش های فردی تر اوست.مصاحبه های خشک ورسمی دراین فیلم ها نایاب اند ونسبت فیلم برداری(میزان فیلم گرفته شده برای فیلم پایانی) بسیار بالا و در بیش تر زمان 80:1 است.از این پس این تدوین گراست که کار را باز می یابد و آن را برمی سازد. تدوینگران این جنبش چون ورنر نولد، شارلوت زورین، موفی مایر، سوزان فرومک و الن هاود اغلب نادیده گرفته شده اند درحالی که بازده کارشان در این سبک فیلم چنان برجسته و حیاتی است که اغلب درعنوان بندی فیلم چون یکی از کارگردانان از انها یاد شده است.
فیلم های شناخته سینما وریته/ سینما مستقیم اینها هستند: راکت پوشان* *،زن نمایشگر، دست فروش، کودکان نگاهمان می کنند، انتخابات آغازین، فراسوی بحران ریاست جمهوری و باغ های خاکستری.
Film board*
**
راکت، پاپوشی همانند راکت تنیس است که به پا بسته می شود تا هنگام راه رفتن، پا در برف فرو نرود.نخستین جمله ای که درعنوان بندی این فیلم نمودار می شود توضیح این واژه است:« راکت: وسیله ای که به پا ها بسته می شود تا هنگام راه رفتن برروی برف، پاها درآن فرو نرود.»(فرهنگ لاروس).این توضیح برروی تصویر ورزشکارانی که با این پاپوش ها بربرف گام برمی دارند نمایان می شود.
Direct Cinema.1
2.Cinema Direct
۱ نظر:
سلام
وبلاگت واقعا حرف نداره. خیلی عالیه. از این به بعد بهت سر میزنم. تازه با وبلاگت آشنا شدم. فکر کنم خیلی چیزا ازت یاد بگیرم. لینکت رو هم می ذارم تو وبلاگم
ارسال یک نظر