مستند ساز و گروه

ژان روش

مستند ساز و گروه

ژان روش
محسن قادری

من به شخصه - جز درموارد ضرورت- شدیدا درنقطه مقابل گروه قرار دارم.صدابردارباید زبان مردمی که ازآنها صدا برداری می کند را به خوبی بفهمد. بنابراین، لازم است که او خود ازمردمی باشد که به فیلم درمی آیند تا از این راه سخت درگیر کار شود. ازاین گذشته، با وجود روش های کنونی سینمای بی واسطه(به کار گیری صدای هم زمان)کارگردان چیزی جزیک متصدی یا هماهنگ کننده نیست. به عقیده من تنها مردم شناس است که می داند کی، کجا و چگونه فیلم بگیرد یا به عبارت دقیق تر بیافریند. درنهایت- و این بی تردید نظری قطعی است- مردم شناس پیش از مبادرت به گرفتن کمترین مقدار فیلم، باید زمانی بس طولانی را در محل رخداد فیلم گذرانده باشد. این دوره تامل، فراگیری و شناخت متقابل می تواند بسیار طولانی باشد(رابرت فلاهرتی پیش از آنکه دست به فیلم برداری بزند، یک سال را در جزایر سالومون سپری کرد.)اما این امر با برنامه ها و بودجه در نظر گرفته شده برای یک گروه فنی، منطبق نیست.

ژان روش، «گفت و گو»

Jean Rouch, un griot gaulois,CinémAction, no 17,1982,p.103.